Marx og Engels

Hæ hó. Það er nú merkilegt hvað það er ósköp lítið að gera þessa dagana. Ég vona að þið getið afsakað mig en ég get ekki búist við öðru en að þessi færsla verði fremur fjandsamleg og bitur, vegna þess að ég er að taka eina af þessum reiðisveiflum sem ég á til að fá. Það er nefnilega þannig í pottinn búið að ég er víst búin að afsala mér formannstitlinum mínum óviljug og óspurð um málið. Ég get í rauninni alveg sætt mig við það að vera ekki formaður í þessar 2 skitnu vikur sem eru eftir af skólanum en eins og hefur kannski komið fram á þessari bloggsíðu finnst mér allt sem tengist þessu máli mínu í hæsta máta fáránlegt. Lágkúrulegast af öllu finnst mér þó að vera svipt titlinum og að þurfa að komast að því í gegnum slúður frá Sunnu. Það eitt að vera ekki einu sinni látin vita gerði mig svo reiða að það þurfti ekki meira til þess að fylla mælirinn. Loksins get ég sagt það og meint það af öllu mínu hjarta.

ÉG HATA LINDASKÓLA.

Já, loksins viðurkenni ég það fyrir sjálfri mér. Þessi 4 ár sem ég hef verið í skólanum hefur mér aldrei liðið vel. Þessi skóli hefur heldur ekki farið vel með mig. Ég eignaðist verstu vinkonur sem nokkur stúlka getur ímyndað sér þarna, sem dæmi. Og þegar ég hugsa um það þá er allt leiðinlegast fólk sem ég þekki í Lindaskóla eða var í Lindaskóla. Undiraldan í skólanum er líka alveg hreinn viðbjóður. Þetta er ekki góður staður, finnst mér. Þegar ég hugsa um Lindaskóla á ég mér fáar góðar minningar. Nemendaráðið hefur kerfisbundið unnið á þessu síðan ég byrjaði í því allaveganna að bæta andann í skólanum og það hefur gengið ágætlega en samt ... æj, ég veit ekki... mér finnst ég ekki velkomin þarna, og kannski er ég það ekki. Vá, ég nenni ekki að tala um þetta og það eina sem ég get sagt er að ég hlakka til þess að útskrifast þaðan og þurfa ekki að koma þangað aftur. Að öðrum og skemmtilegri málefnum þá er þetta mín þriðja tilraun í dag til þess að blogga og ég ætla rétt að vona að þessi komist til skila, annars gefst ég alveg upp og það kemur ekkert blogg frá mér í langann tíma.

Dagurinn: Dagurinn var alveg hreint ágætur... ég vaknaði klukkan 1 og hafði það lítið að gera svo að ég vökvaði grasið. Eftir að ég var búin að dunda mér í þónokkurn tíma fór ég niður í skóla með Hildi og skilaði viðtölunum fyrir árbókanefndina sem að ég er notabene ekki í lengur (er þessi refsing ekki að ganga út í öfgar?) og svo skruppum við niður í sjoppið. Þar hittum við Sunnu og við löbbuðum heim saman. Með þeim fékk í þessa líka sterku smábæjartilfinningu, og fyrir þá sem ekki vita er smábæjartilfinning tilfinning sem að ég fæ stundum sem að lætur mig finna rosalega vel fyrir stöðu minni í heiminum. Oggupínu-pínu lítið peð á plánetunni Jörð. Að búa í svona smábæ bætir það ekki. Stundum þegar ég fæ smábæjartilfinninguna fer ég alveg í kerfi og þunglyndi en stundum sætti ég mig alveg við það að vera bara ég. Fullkomin skilyrði fyrir smábæjartilfinningunni er auðvitað að vera í smábæ, eða úthverfi... samanber Lindahverfi. Dagurinn þarf að vera rosalega aðgerðalaus og dull og veðrið þarf að vera mellow, hvorki heitt né kalt. Þá fer heilinn minn oftast á stað og smábæjatilfinningin lætur kræla á sér. Ég fann einmitt fyrir henni í dag og í þetta sinn var ég bara nokkuð sátt við hlutskipti mitt, sem er að vera bara lítil stelpa í litlum bæ á litlu landi, og geta voðalega lítið í því gert. Ég veit ekki hvort ég komist nokkurtíman út fyrir litla bæjinn minn en hvað með það? Þá verð ég bara ánægð með lífið í Kópavoginum og skelli mér svo með manninn og börnin á 3 ára fresti til Benedorm til þess að brjóta upp á tilveruna... er eitthvað að því að vera bara meðaljón? Afhverju er það markmið hjá svona mörgum að skera sig útúr, vera öðruvísi og slá í gegn? Á meðan þetta fólk svitnar yfir því að láta á sér kræla sit ég bara við gluggann og horfi á árstíðirnar hlaupa framhjá mér í Kópavoginum. Er eitthvað erfitt að sætta sig við það að vera venjuleg/ur? Ég er farin að sætta mig við það, sem er líklegast gott þar sem að þær gerast ekki venjulegri en ég.

Annars var ég að labba heim í dag og tók eftir því að lúpínurnar eru farnar að vaxa. Ég hlakka svo mikið til þegar þær verða í blóma, það vill nefnilega svo vel til að það er stór lúpínuakur fyrir utan húsið mitt. Það er sumar. Það er líka best í heimi að hlaupa út í miðja breiðuna og láta sig hverfa, horfa bara upp í himininn með góða tónlist í eyrunum. Priceless. Þegar ég fór út áðan tók ég líka eftir því að grasið var orðið grænna en í morgun... vá, sumarið er að koma, á hraðferð. Vona bara að það staldri við í smá stund og ylji mér um hjartarætur. Annars var ég að koma inn úr fótbolta, það var gaman... þetta er farið að vera eina hreifingin mín, sem er ekki gott miðað við allann matinn sem ég borða. Jæja, ég ætlaði að skella á ykkur einni stórri pælingu um ást og svoleiðis stöff en ég held ég sé bara ekki nógu vel upp lögð til þess að leggjast í pælingu af þeirri stærðargráðu. Í staðin fáið þið eitthvað stutt og laggott, sem er auðvelt að melta. Auðveld pæling... er það til?

Pæling dagsins: Hvað er skemmtilegt og auðveldlega melt? MÁLFRÆÐI! Nei, kannski ekki... en ég var samt að velta fyrir mér einu. Hvort er réttara að segja ristavél eða brauðrist? Mér finnst brauðrist réttara og reyni að nota það alltaf, enda er það réttnefni því vitanlega er þetta tæki gert til þess að rista brauð, therefor brauðrist. En ef maður segir ristavél, er þá leyfilegt að rista hvað sem er í apparatinu? Eins og til dæmis mannshendi? Hmm... en þegar ég hugsa um þetta þá ætti ég eiginlega að segja ristavél afþví að ég rista voðalega sjaldan brauð í minni brauðrist. Ég rista oftast beyglur eða svona instant frosnar vöfflur, en eiginlega aldrei brauð. Ætti ég þá ekki að kalla tækið ristavél? Á það að vera persónubundið eftir mataræði manns hvernig maður ávarpar heimilistækið? Hmm, já gott fólk... þetta er það sem ég kalla klassa pælingu. Algjör klassi.

Kv.Andrea