Banana co.

Ég veit ekki alveg hvað ég á að segja, gera eða skrifa. Skömm, no doupt. Ég er heldur ekki frá því að tannburstinn minn sé ennþá í Eyjum. Mig langar að grenja, hlægja og grenja svo aðeins meira. Þyrfti samt eiginlega að fara í sturtu, kannski málið að sameina þetta og fara bara að grenja í sturtu? Sounds like a plan. Þeir sem að lesa þetta núna eiga líklega eftir að finnast þetta eins samhengislaust og titill bloggsins. En fólk sem hlustar á Radiohead gæti skilið titilinn... sem og þeir sem voru í Eyjum gætu hugsanlega botnað eitthvað í færslunni. Samt, í rauninni ekki. Núna væri ég til í að eiga tímavél, fara aftur um sirka einn dag og vinna aðeins betur úr honum og taka skynsamari ákvarðanir. Það er ALDREI, ekki undir neinum kringumstæðum skynsöm ákvörðun að fara drukkin að spranga.

Hausinn á mér er að springa. Þegar hann springur eiga hugsanirnar eftir að flæða yfir allt og það mun taka marga mánuði að þrífa þær upp. Ég er orðin svo "fucked up" í hausnum... Helst af öllu langar mig að yfirgefa samfélag manna og gerast einbúi. Eða fyrirfara mér. Það hljómar eins og góð lausn í augnarblikinu. Spekingar hafa hinsvegar sagt að sjálfsmorð sé aldrei lausn... Uss... hvað vita þeir? Ekki eins og þeir hafi prófað að deyja.

Glöggir hafa maske tekið eftir því að þetta er ekki hin hefðbundna uppfærsla á bloggi hjá mér, og þeir sem eru hræddir við breytingar verða bara að taka þessu eins og menn, en þetta er þó líklegast einsdæmi. Þótt blogginu sé ekki skipt niður er ég þó með pælingu. Tilfinningar.

Hvað er málið með tilfinningar? Mannkynið hefur komist að því að tilfinningar eru ekkert nema efnaskipti í hausnum á okkur, svo afhverju látum við þær hafa svona mikil áhrif á okkur? Í augnablikinu eru mínar eigin tilfinningar að eyðileggja líf mitt. Lærum við ekki af reynslunni? Brennt barn forðast eldinn... nema kannski svona hálfvitar eins og ég. Held alltaf áfram að brenna mig. Er þetta kannski bara ég, að vera unglingur með overflow af tilfinningum? Ætli þetta sé eitthvað niðurbælt þunglyndi eða er fullkomlega eðlilegt að fara að grenja þegar maður hlustar á Radiohead? Afhverju í andskotanum er ég að láta einhver fáránleg efnaskipti í heilanum á mér hafa svona mikil áhrif á mig? Mér finnst eins og ég valdi öllum vonbrigðum, alltaf. Ég reyni og reyni, en alltaf tekst mér að misheppnast. Enda er ég misheppnuð með meiru. Ok, það er nokkuð augljóst að þetta blogg er ekki að ganga upp og eiginlega komið í algerar ógöngur. Ég held ég drífi mig bara í sturtu.

P.s. - Mamma, gaman að segja frá því að ég notaði gönguskóna ekkert, lakið ekkert, peysuna góðu notaði ég ekkert og ekki heldur vindgolluna. "If I could be who you wanted. If I could be who you wanted, all the time." - Syngur Thom í græjunum mínum.

Kv.Andrea