Hmm... kannski ég bloggi smá.

Já... mér leiðist smá, kannski ég ætti að blogga fyrst enginn annar gerir það. Æj ég veit ekki... bleh. Ég er í fílu út í sjálfa mig mér gengur svo illa í skólanum... ég nenni þessu ekki lengur, mig langar bara að vinna í lottóinu og læsa sjálfa mig inni, burt frá umheiminum þar sem ég get fengið að vera ógeðsleg, heimsk og atvinnulaus í friði fyrir öllum. Væri það ekki indælt? Að finna sér bara afskekkta íbúð útí rassgati og taka sjónvarpið og tölvuna með... leggjast svo bara í leti með fullt af nammi og horfa á bíómyndir? Svo gæti ég skrifað á bloggið mitt að ég sé að ferðast um heiminn í leit af sjálfsviðurkenningu eða merkingu lífsins... eða eitthvað og fólk myndi pottþétt trúa mér! :D Enginn hefði áhyggjur af henni Andreu, hún er útí heimi að lifa lífinu :P En nei, ég myndi aldrei vinna í lottóinu... mitt mesta afrek var að vinna rafknúinn kartöfluskerara á bingói með ömmu minni... hann kom að góóóðum notum. Nei annars, amma ákvað að hirða hann...

Dagurinn: Ég veit ekki einu sinni afhverju ég er að blogga, ég hef eeeekkert að segja. Dagurinn gekk smoothly, hann var ákaflega leiðinlegur en var búinn fljótt... jafnvel olíumálunin náði ekki að hressa mig við. Við fórum í kynfræðslu í dag, þá bekkurinn minn... ég var alveg að sofna þetta var svo ótrúlega leiðinlegt og tilgangslaust. Svo í endann spurði hjúkrunarfræðingurinn hvort það væru einhverjar spurningar og enginn sagði neitt, og þá fór hún að segja okkur að þetta væri sniðugt ef við hefðum spurt af þessu! Við spurðum ekki! Oh... hún fer stundum í taugarnar á mér þessi hjúkka... lét mig fara í aukasprautu! Oj... eins og það sé eitthvað að mér??? *augnablik þar sem ótrúlegt sjálfsegóið brýst út* ÉGERFULLKOMIN! Það er ekkert að mér!!! *hósthóst* Vá...hvað var þetta?... Þetta er örugglega svona minn innri Hulk. Mér finnst rosalega leiðinlegt að vera alltaf að bauna á sjálfa mig, þegar ég er ekkert svona misheppnuð eins og mér finnst ég stundum vera. Stundum trúi ég því alveg að ég sé mesti hálvitinn á jörðinni en á öðrum, hamingjusamari stundum er ég bara....hey, ég er ekkert svo slæm. Þetta fer alveg rosalega í taugarnar á mér hvað ég er mikið skitsó og ekki trú sjálfri mér. Ætli ég þurfi bara ekki einhverja heví-barnasálfræðimeðferð? Nei... mér finnst það svo fyndið hversu ótrúlega margir unglingar ganga til sálfræðings yfir smá unglingaþunglyndi... Sérstaklega stelpur, alltaf að hóta að drepa sig og svona... allt of mikið drama... "jáh *dregur andann* ég var hjá sálfræðingnum í dag.... hann sagði að ég væri roooosalega þunglyndi... ég er að hugsa um að fara út og drekka mig fulla í kvöld. " Svona samtöl vorum mér daglegt brauð fyrir ekki svo löngu... það voru nánast allar vinkonur mínar á barmi taugaáfalls og sjálfsmorði með meiru. "Mamma, *sýnir útskornar hendur* Svooona líður mér! *snökt*..." gerði ein vinkona mín, og mamma hennar var bara"...hmm, ókey... frábært!" Hehe... sniðug hún. Oh æji... ég veit ekkert hvað ég er að röfla um. Átti ég ekki að fjalla um daginn??? Ójá, skóladeginum lauk og ég fór heim í sturtu... og ég sofnaði í sturtunni. Ég er alveg rosalega misheppnuð stundum. Svo vaknaði ég áðan...vó, hvar er ég??? Svo eru engin plön í kvöld að ég viti... nema hitta Íris or sum... æj ég veit ekki. Mig vantar testasteron. Þessu sjálfsvorkunnartímabili hjá mér verður að enda bráðlega. Annars sver ég að ég á eftir að missa vitið. Mig vaaantar blíðu! (Er ekki einhver þarna úti sem les þetta og stekkur til, fer inná e-bay og kaupir sér hvítann hest? Ég ætla að lifa í þeirri von, ekki eyðileggja þetta fyrir mér.)

Pæling dagsins: Þegar ég byrjaði að blogga hugsaði ég með mér að ég ætlaði ekki að láta það sjást hversu rosalega einmana ég er. Það hefur augljóslega ekki gengið upp, svo þetta skiptir ekki máli. Nei annars... ég ætlaði að skrifa nokkur þunglyndisleg orð um hversu asnaleg ást sé og svona en ég hef ákveðið að sleppa því og þá skulda ég ykkur bara pælingu.
Hvenær ætlaru að hætta þessum barnaskap? Ég nenni þessu ekki lengur... Ég held ég sé bara hætt að bíða eftir þér. Vá mér tókst ekki einu sinni að sleppa því að vera pirruð í garð ástarinnar. Man am I a failure.

I'm so tired of playing,
playing with this bow and arrow...
I'm gonna give my heart away,
leave it to the other girls to play.

Kv.Andrea