Góðir tímar.

Af skyldurækni hef ég ákveðið að stimpla inn nokkur orð á meðan ég horfi á úrslitaleik HM 2006, þar sem Frakkland er yfir með 1 mark. Ég er nú ekkert ósköpin öll spennt fyrir þessum leik, ef af tveimur illum kostum verð ég að halda frekar með Frakklandi, mig langar ekkert að Ítalía vinni. Leikurinn í gær var öllu skemmtilegri, þó svo að ég hafi haldið með Portúgal þar þá finnst mér Svænstæger (hætti mér ekki í það að stafsetja það) bara svo ótrúlega svalur að ég hélt hvorki með Portúgal né Þýskalandi - bara Svænstæger. Og tók allnokkur staup honum til heiðurs. Jæja, þá eru Ítalir búnir að jafna. Ég vil opinberlega þakka öllum sem tóku þátt í drykkjufótboltanum í nótt á Ægisíðunni, ég hef ekki skemmt mér jafn mikið í langan tíma.

Annars vil ég vekja athygli á smávegis vandamáli sem hefur hrjáð mig síðan á föstudaginn. Ég veit ekkert hver les þetta blogg þannig að maður veit aldrei, kannski er ég að miðla til rétta fólksins. Ég var nefnilega í teiti hjá Sindra nokkrum Frey á föstudaginn og ég glataði gleraugunum mínum á einn hátt eða annan. Það er ekki frásögum færandi nema hvað að ég hef ekkert fundið þau aftur, og ég þarf eiginlega á þeim að halda svona uppá að tjah... sjá eitthvað. Þannig að ef þið voruð í þessu teiti og fenguð fljúgandi gleraugu í fangið þá á ég þau líklegast og mér þætti vænt um að fá þau aftur.

Jæja, ég er orðin virkilega þreytt þannig að ég held ég beili bara á þessum leik og fái mér lúr, íþróttafréttamennirnir eru hvort eð er að æra mig með plebbleika og hálfvitaskap að öskra úr sér vitið yfir nákvæmlega engu. Þeir eru bara svo ógeðslega óhressir. Næstum því jafn óhressir og allir þessir marblettir sem ég fékk eftir gærnóttina. Ég tek þetta til baka... íþróttameiðsli eru svöl. Meðfylgjandi myndir eru frá því í gamla daga þegar ég var með hár og svalasta mynd í heimi.

Kv.Andrea