Graduation day
Það er ekki gott að segja til um afhverju ég er að blogga. Það er ekki mánuður liðinn síðan að ég "bloggaði" seinast, ég hef nákvæmlega ekkert að segja heldur. Ég hef hvorki vitneskju né gáfur til þess að tala um bækur/tónlist/kvikmyndir líðandi stundu, eins og þykir skemmtilegt lesefni þessa dagana, og ég ætti líklegast að fara og sofa vegna þess að ég þarf að fara og gera eitthvað uppbyggilegt snemma á morgun.
Eða nei annars. Ég hef nákvæmlega ekkert að gera. Ég er veggspjaldsbarn fyrir stefnuleysi. Það hræðir mig smávegis. Og það gerir mig reiða. En mestmegnis er ég bara verulega ringluð. Ég geri mér ljóst að fæstir skilji um hvað ég er að tala en það verður að hafa það. (Ég er líka að horfa á L-Word og það er atriði í þættinum sem kom mér mjög svo úr jafnvægi, og nei - það var ekki lessukynlíf). Þarf í alvörunni svona lítið til að koma mér úr jafnvægi? Tvær setningar? Það mætti segja að ég væri tilfinningalega óstöðug. Það er svo auðvelt að fokka í hausnum á mér. Ég ætti að byrja að ganga með álhatt því þetta ástand, frankly, er fáránlegt.
Ég er komin í sumarfrí og vinn að meðaltali 10 vaktir á mánuði. Samkvæmt hjartslætti þjóðarinnar eiga allir yfir 14 ára aldri að vinna eins og djöfullinn sé á eftir þeim með sleipiefni yfir sumartímann. Sem skapar ákveðnar væntingar frá íslenskum foreldrum mínum. Þó svo að mér finnist það ekki nauðsynlegt virðist það vera sameiginlegt álit allra annarra. Er rangt af mér að finnast óþægilegt þegar væntingar eru gerðar til mín sem mig langar ekki að framkvæma? Jafnvel þó þær séu raunhæfar og afar skiljanlegar? Ég held ég eigi bágt. Kannski, kannski ekki. En ég veit ég er mjög mikið tilbúin til þess að gefast upp. Herbergið mitt er jafnvel mettað af uppgjafarlofti. Það eru aðrir hlutir sem ég er meira en tilbúin til þess að röfla yfir en mér finnst líklegt að fáir vilji lesa eitthvað um það, fyrir utan það væri það algjörlega smekklaust að röfla yfir. Ekki að ég sé smekkleg manneskja. Mig langar bara að lemja hausnum á mér við vegg. Kannski ekki viturlegt með allar þessar kúlur sem ég er með á enninu. Helvítis Slots.
Já, ég er 100% neikvæð í nótt. Fyrirgefðu, þú, ef þú last þetta allt.
Kv.Andrea
Eða nei annars. Ég hef nákvæmlega ekkert að gera. Ég er veggspjaldsbarn fyrir stefnuleysi. Það hræðir mig smávegis. Og það gerir mig reiða. En mestmegnis er ég bara verulega ringluð. Ég geri mér ljóst að fæstir skilji um hvað ég er að tala en það verður að hafa það. (Ég er líka að horfa á L-Word og það er atriði í þættinum sem kom mér mjög svo úr jafnvægi, og nei - það var ekki lessukynlíf). Þarf í alvörunni svona lítið til að koma mér úr jafnvægi? Tvær setningar? Það mætti segja að ég væri tilfinningalega óstöðug. Það er svo auðvelt að fokka í hausnum á mér. Ég ætti að byrja að ganga með álhatt því þetta ástand, frankly, er fáránlegt.
Ég er komin í sumarfrí og vinn að meðaltali 10 vaktir á mánuði. Samkvæmt hjartslætti þjóðarinnar eiga allir yfir 14 ára aldri að vinna eins og djöfullinn sé á eftir þeim með sleipiefni yfir sumartímann. Sem skapar ákveðnar væntingar frá íslenskum foreldrum mínum. Þó svo að mér finnist það ekki nauðsynlegt virðist það vera sameiginlegt álit allra annarra. Er rangt af mér að finnast óþægilegt þegar væntingar eru gerðar til mín sem mig langar ekki að framkvæma? Jafnvel þó þær séu raunhæfar og afar skiljanlegar? Ég held ég eigi bágt. Kannski, kannski ekki. En ég veit ég er mjög mikið tilbúin til þess að gefast upp. Herbergið mitt er jafnvel mettað af uppgjafarlofti. Það eru aðrir hlutir sem ég er meira en tilbúin til þess að röfla yfir en mér finnst líklegt að fáir vilji lesa eitthvað um það, fyrir utan það væri það algjörlega smekklaust að röfla yfir. Ekki að ég sé smekkleg manneskja. Mig langar bara að lemja hausnum á mér við vegg. Kannski ekki viturlegt með allar þessar kúlur sem ég er með á enninu. Helvítis Slots.
Já, ég er 100% neikvæð í nótt. Fyrirgefðu, þú, ef þú last þetta allt.
Kv.Andrea
2 Comments:
Þér er fyrirgefið
Takk, herra Anonymous.
Skrifa ummæli
<< Home