Viðhorfskönnun.

Ef þú ert að lesa þessi orð vil ég að þú skiljir eftir skilaboð í lok þessarar færslu. Hún þarf ekki að vera nafngreind, þú þarft ekki að segja neitt, bara láta mig vita. Ég er að hugsa um að skipta um upphafssíðu á vafraranum mínum, sjáðu til, og ég hef haft þessa síðu í svolítin tíma í falskri von um að sjá nýtt kóment í hvert sinn sem ég opna vafrarann. Ég neita að lifa í slíkri blekkingu mikið lengur og því vil ég bara vita hvar ég stend. Þakka þér fyrir samvinnu þína.

Annars er ég bara að drepa tíma, í rauninni. Að skrifa ritgerð um konur Múhameðs spámanns reyndist ekki vera alveg jafn spennandi og ég hafði vonað. Undir venjulegum kringumstæðum gæti ég get ritgerðarskrifin minna óberanleg með því að fá mér svo sem einn kaldan jólabjór en ég má það ekki einu sinni, þökk sér klaufaskap Alexander Fleming. Vegna þess að ég er með bakteríusýkingu í raddböndunum. Þrefalt húrra fyrir mér! Ég hljóma eins og Tom Waits. Með kvef. Sem betur fer er þetta síðasta verkefnið mitt í MH. Tvö próf til viðbótar og ég er búin. Þarf aldrei að koma þangað aftur. Nema kannski á útskrifina. Nema mér takist að láta reka mig eins og síðast.

Það er alveg ótrúlegt hvað maður ratar alltaf hingað aftur á prófatíma. Það er í raun það eina sem þið getið treyst á, færsla á hálfs árs fresti, í byrjun desember og í byrjun maí. Reyndar ekki lengur, síðan ég er að útskrifast. Ég get samt ímyndað mér að ég eigi eftir að blogga mikið þegar ég fer til Nueva York, verð líklega svolítið einmana fyrst um sinn. Ætli það verði ekki bara jákvætt fyrir mig af skipta um umhverfi í nokkra mánuði. Stundum finnst mér eins og það sé ekkert spennandi á Íslandi lengur. Svo hitti ég oftast einhverja nýja manneskju sem veitir mér smá innblástur í nokkrar vikur. Svo dett ég aftur í sama svaðið. Hlutfallslega hlít ég þá að fá mun meiri andgift í Nýju Jórvík, því þar er auðvitað miklu fleira fólk en á Íslandi - hvað þá mínu félagslega munstri á Íslandi, sem er einstaklega sorglegt. Mér finnst ég tala að jafnaði við svona 30 einstaklinga á mánuði. Það er mjög lítið. Fyrst þegar ég kynntist vinum mínum var ég svo fegin að hafa hitt hóp af fólki sem voru ekki fífl og hálfvitar að ég byggði í kring um mig rammgert virki, og nú kynnist ég aldrei neinum nýjum. Þess vegna held ég að New York verði jákvæð breyting, jafnvel þó ég verði ótrúlega einmana fyrst um sinn. Þetta er ákveðin hræðsla, góð hræðsla? Ég veit ekki hvert ég er að fara með þetta. Ég ætti kannski bara að snúa mér að eiginkonum Múhameðs í stað þess að mala hérna viðstöðulaust af engri sérstakri ástæðu.

Hlýja, Andrea Björk